babamız çok yoğun çalışıyor,sabah gittiğini hiçbirimiz göremiyoruz..çarşamba günleri bize ayırabileceği erken geldiği haftanın tek günü..genellikle avmlere gidiyoruz önce top havuzu daha sonra yemek ve alışveriş..alışveriş kısmı oyuncakcı yada bebe mağazalarıyla kısıtlı..
bu akşam üzeri rutinimize uyup çıktık..bütün enerjimizi alışveriş merkezinde atıp bindik arabamıza:)evin önüne geldiğimizde zavallı ayağım gün boyunca koşturmadan ve  son saatlerinide dolaşarak geçirdiğinden iflas etmek üzere ayakkabımı çıkardım kii selen farketti..
-anne ayakkabını çıkarmışsın.
-evet selen acıdı biraz, ondan.
-ozaman sen arabada yat dinlen.
-peki kızımcım ama siz nasıl uyuyup, sabahda nasıl kahvaltı yapacaksınız.
-babam varya o yatırır birde pilav yapar değilmi baba..
babası koltuklarına karpuz sığmaz halde havalı havalı
-evet kızım ben yaparım.
-ama yumurtayı pişirdiğin gibi olmaz demi???????
bundan aylar önce sevgili kocişim bıldırcın yumurtası pişirmeye yeltenmiş, yağı ocağa koyup
 küçücük yumurtaları kabuğundan çıkarana kadar yakmıştı hem yağı hem yumurtayı:))
o an mustafanın yüzündeki bozgunu karelemek nasıl isterdim...aralarında büyük aşk olan sevgili kızının gözünde yemek yapamayan baba olmak dokundu çok:)
banada heyyooo mustafayla '' bilmem kaç milyona -1'' skor yaptırdı..
birde bu kadar zaman geçmişken aradan, bu başarısızlığı hatırlaması aa bunudamı unutmadı dedirtti..